Na co pozwalam swoim dzieciom

Często spotykam się ze stwierdzeniem, że dzieciom nie można na wszystko pozwalać. Maluchy od początku słyszą tylko "nie wolno", "tego nie możesz". A ja mówię nie milionom zakazów!

Choć to nie tak, że pozwalam moim dwulatkom na wszystko, to pozwalam na bardzo dużo.

Pozwalam brudzić!

– chcecie ze mną pomieszać ciasto na naleśniki? Zapraszam. Chcecie posmarować kanapkę masłem i wszystko dookoła i nakruszyć tam gdzie mi się nie śniło? Ok. Chcecie pomalować farbami i przy okazji zafundować mamie sprzątanie dywanu, bo coś skapnęło? Dlaczego nie? Dzieci muszą próbować, inaczej niczego się nie nauczą. Nabrudzą, ale z czasem wyszlifują umiejętności. Daje sobie niepotrzebną robotę? Ale ile zyskuję radości!

 

Pozwalam na samodzielność!

– chcecie same ubrać buty i kurtki, czym skutecznie opóźnicie wyjście? Jak nie jesteśmy nigdzie umówieni i nie zostało nam tylko 10 minut do spotkania, to proszę bardzo. Chcecie same wybrać ubranka i porozwalać mi zawartość szafy? Dobrze, ale potem będziemy w niej razem układać. Chcecie same odkurzać swój pokój? Bez przesady, zróbmy to razem, tu trzymaj i lecimy. Trzeba kuć żelazo, póki gorące, może za kilka lat im się zmienić podejście do odkurzacza ;)

Pozwalam na decydowanie o sobie!

– to chyba najważniejszy punkt! Nie chcesz dać cioci/babci buzi? Nie dawaj! Dlaczego niektórzy każą to dziecku robić na siłę czy nam dorosłym każe się to robić? Może dziecko się wstydzi, a może nie lubi kogoś tak bardzo, żeby od razu go całować? Zwykłe do widzenia jest i kulturalne i nie wywiera presji. Nie chcesz zjeść śniadania? Nie ma przymusu, my dorośli też nie jemy jak nam każą, ale kiedy chcemy. Chcesz, co innego na śniadanie niż siostra? Dlaczego nie? My też mamy ochotę na różne rzeczy.  Ale zanim zrobimy co innego, to spróbuj tej rzodkiewki. Dobra? Czyli jednak też chcesz rzodkiewki? Super.

Pozwalam nie spać!

– co?! Czasami i my kładziemy się spać, a tu nic. Owce policzone, ciepłe mleko wypite, a powieki otwarte. Opowiadam bajki, daje buziaka do snu i tulę – rytuał, bez którego nie ma spania. Mamo, ale ja nie chcę spać. Dobrze kochanie. To spróbuj się położyć i zamknąć oczy. Poleż i odpocznij. Sen przychodzi sam. Wyciszenie przed snem to podstawa. Puszczanie bajek z telewizora do snu jest u nas zakazane. Nie sprawdza się, bo tylko pobudza dziewczynki, a nie je usypia. Czasem udało się zasnąć przy telewizorze, ale była to o wiele dłuższa opcja i mniej rodzinna. Wieczór to czas dla nas, nie telewizora.

Pozwalam się złościć!

– Nasze emocje muszą znaleźć upust, nie można w sobie ich kumulować, bo to może źle się na nas odbić. Pozwalam na złość, ale pokazuje jak ją możemy przekłuć, na co innego, od przytulenia się w trakcie ataku złości po złość przekłuwaną w malowanie czy aktywność fizyczną. Zależy, co kto lubi. Teraz mamy w domu okres uczenia się swoich emocji i chciałabym jak najlepiej nauczyć córcie jak sobie z nimi radzić. A tłumienie ich, mówienie, że nie wolno płakać czy krzyczeć, to bzdury. Wypłakać się czasem warto, a i krzyknąć można, ważne żeby nie przeradzało się to w agresję, ale w wyładowanie stresu. Mam nadzieję, że napisałam moją myśl zrozumiale ;)

Pozwalam się pokłócić!

– tak rodzeństwo się kłóci, bliźniaki też, a może nawet przede wszystkim. Ona ma mojego misia, a ona mi wyrwała stetoskop. Milion kłopotów malucha. Małe sprzeczki dziewczyny rozwiązują same, chwilę intensywnie gadają i bawią się dalej razem z uśmiechami na twarzy, czasem jednak trzeba interweniować. I wtedy trzeba rozmawiać, tłumaczyć i tak do znudzenia. Jesteście siostrami, trzeba się dogadywać, nie wolno się bić… A i najważniejsze! Po każdej kłótni muszą się przeprosić! To bardzo ważna część kończenia sporów i dobra lekcja na przyszłość. Słowo przepraszam jest tak trudne w świecie dorosłych, że od małego trzeba z nim oswajać.

 

Autor: Anna Polcyn