Nie wymagaj za dużo, nie oczekuj za mało. Jak sobie radzić z histerią u dzieci?

W ciągu pierwszych dwóch lat w mózgu dziecka w każdej sekundzie powstają 2 000 000 nowych połączeń. A mózg dziecka osiąga finalną masę dopiero w piątym roku życia. Maluchy rozwijają się niezwykle szybko, co jakiś czas rodziców dopada myśl - kiedy one tak urosły, jeszcze przed chwilą były takie małe.

Jako rodzice mamy przeogromny wpływ na kształtowanie się tych młodych ludzi. Karmienie, przytulanie, zabawa dostosowana do wieku. Dostarczanie, oczywiście z umiarem, nowych bodźców; kolorowych zabawek o różnych fakturach i kształtach, wydających dźwięki. To wszystko kształtuje nasze maluchy. Pamiętajmy jednak, że każde dziecko rozwija się w swoim tempie. Czasami to tempo jest nieco wolniejsze u wieloraczków niż u jedynaków, choć wcale nie musi tak być.

Dziecko to nie kalendarz

W pierwszych tygodniach i miesiącach życia często sprawdzałam strony internetowe opisujące, co nowego z każdym tygodniem będą potrafiły moje maluchy. Jakież było moje zaniepokojenie, kiedy dziewczyny nie obracały się jeszcze z pleców na brzuch i brzucha na plecy w wyznaczonym przez kalendarz czasie. Zaniepokojona pytam pediatry, na co lekarz spojrzała na mnie nieco zdziwiona i powiedziała, że dziewczyny mają jeszcze na to dużo czasu. Jeżeli nie zaczną robić tego do, o ile dobrze pamiętam pół roku, to można się martwić. Ta sytuacja nauczyła mnie jednego. Z ciekawości zobaczmy sobie, co dzieci powinny robić, w jakim wieku, ale nie sugerujmy się kalendarzem jak wyrocznią.

 

Tak samo podczas pogawędek z innymi mamami, nie przejmujmy się, że jakiś dziecko coś już potrafi, a nasze jeszcze nie. Na wszystko przyjdzie pora. Pamiętam jak chciałam, żeby dziewczyny już bawiły się zabawkami, kiedy przyszedł moment zabawki były wszędzie. Nie mogłam się doczekać, kiedy zaczną chodzić, kiedy przyszedł moment, ciężko było nadążyć za idącą w dwie strony dwójką szkrabów. Tyle do nich rozmawiamy, a one jeszcze nie mówią, spokojnie za chwile przegadają was, a wy zatęsknicie za ciszą… Wszystko ma swój czas. Cieszmy się daną chwilą, bo teraźniejszość odpowiednio celebrowana jest najpiękniejsza i nie wolno jej pominąć na rzecz przyszłości. Nauczmy się od dzieci bycia w danym momencie, spójrzcie, jakie one są szczęśliwe. Spróbujmy i my, to naprawdę przynosi radochę.

Ale one nic nie rozumieją, w ogóle się nie słuchają

Jeżeli ktoś mówi - że dzieci nic nie rozumieją, że nie warto im tłumaczyć albo, że można przy nich różne rzeczy mówić, bo przecież…. one nic nie rozumieją – to nie wie NIC o dzieciach. Dzieci rozumieją więcej niż nam się może wydawać. Mogą nie rozumieć pewnych sytuacji, ich przyczyn, ale rozumieją emocje, jakie od nas biją. I kopiują je. Jeżeli dziecko czegoś bardzo chce, ale nie może tego dostać zaczyna się złościć i czasem kopiuje w mowie to, co słyszy w otoczeniu. Kiedyś robiąc coś w domu powiedziałam głośno „mam już tego dość”. Niby nic. Kiedy jedna z moich cudeniek zdenerwowała się, pytam ją, o co chodzi, czym się tak zdenerwowała? Odpowiedziała mi – mam już tego dość. Zamurowało mnie. Zezłościłam się sprzątając i powiedziałam jedno zdanie, a dla dziecka to zdanie oznaczało coś więcej. Przyjęło to, jako coś, co się mówi, gdy jest się zdenerwowanym. To stało się dla mnie sygnałem, że po pierwsze trzeba je wyprowadzić z błędu, a po drugie nauczyć jak radzić sobie ze stresem.

Kryzys dziecięcy i jak z nim walczyć. Porady

Po pierwsze KRZYK i BICIE NIC NIE DAJĄ. Oczywiście dzieci, które kiedyś dostały w tyłek słuchają się, ale to jest strach. Ja nie chcę nauczyć swoich dzieci strachu. Rodzic powinien wyposażyć się w dwie tony (albo i więcej) cierpliwości (meliska w szafce też się przyda).

TŁUMACZ. BĄDŹ KONSEKWENTNYM RODZICEM. Często spotykam się na różnych forach z opiniami, że tłumaczenie nic nie daje. Tłumaczenie daje wiele. Dzieci naprawdę rozumieją. Jednak jak np. tłumaczymy, że nie wolno jeść ciastek przed obiadem, to musimy być w tym konsekwentni i nie dawać przed obiadem, a nie nie dawać przed co trzecim obiadem. To błahy przykład, ale najlepiej pokazujący, że do tłumaczenia potrzebna jest jeszcze konsekwencja.

PRZYTULAJ. BĄDŹ CIERPLIWYM RODZICEM. Czasami jednak pojawia się histeria. Nie i koniec. Nie podchodź, ja tu krzyczę, ja tu się czegoś domagam. Ani tu przytulić, ani wytłumaczyć, bo nie słucha tylko Cię zakrzykuje. No, co tu robić z takim dzieckiem? Przeczekać. Są dwie szkoły albo przeczekać i jak się uspokoi, zacząć spokojnie tłumaczyć. Albo przeczekać tuląc (najlepiej złapać dziecko od tyłu, jeżeli przy histerii kopie) i jak się uspokoi zacząć tłumaczyć. Jedne histerie trwają 10 minut, inne godzinę. I to nie z rodzicami jest coś nie tak, z dzieckiem też wszystko jest w porządku. Do trzeciego roku życia dzieci są niemal rozpierane przez emocje. Nie wiedzą jak je kontrolować. My musimy ich tego nauczyć. Często, kiedy się denerwują, denerwują się całym sobą, tak na 100% i histeria gotowa.

PRZEKIEROWUJ ZŁOŚĆ. Pokaż dziecku, że złość to jedna z towarzyszących nam przez całe życie emocji, To nic złego, każdy może ją czuć. Złe może być jedynie ukierunkowanie tej złości. Trzeba pokazać, że krzyk czy bicie innych, to ta niedobra złość. Emocje można wyładować w zabawie – skakaniu, bieganiu, wszystkich zabawach, w których można się „wyżyć”, wiele emocji można też z siebie wylać malując. A może przy ataku złości pomoże wam „magiczny słoik”. Do słoika wlewamy wodę z dodatkiem brokatu. Przy każdym potrząśnięciu brokat się wzburza, jak emocje, które są w nas, ale wystarczy chwila – głęboki wdech i wydech, a brokat opada – a my się uspokajamy. I oczywiście najlepsze, co może pomóc przy złości – przytulas. Uścisk rodzica i powiedzenie kocham – to coś bezcennego. Przytulać i mówić, że się kocha dziecko powinniśmy mówić nie tylko przy atakach złości, ale codziennie, bez okazji. To słowo ma wielką moc.

DZIECKO BĘDZIE TWOIM ODBICIEM

Dziecku można wiele i trzeba wiele tłumaczyć i mnóstwa rzeczy uczyć. Jednak słowa, to coś, co może ulecieć, a obraz, to coś, co zapamiętujemy. Nie będzie to odkrywcze ani trochę, jeżeli powiem, że dzieci biorą z nas przykład, jednak często wydaje się to rodzicom obcą teorią. Czemu ono takie nerwowe? Skąd ono zna takie zachowania? Po kim ono takie uparte? Wyniesione z placu zabaw, z przedszkola, podpatrzone u starszych dzieci. Wiele z tego może być prawdą, ale najwięcej zachowań jest podpatrywanych i kopiowanych od rodziców właśnie. I nie mówię już tutaj o tym, że przy dzieciach nie wolno mówić brzydkich słów, bo od razu wyłapie i powtórzy. Warto mieć się także na baczności pod względem swojego zachowania. Upartość, nerwowość, zobaczmy, jacy my jesteśmy, i chcąc zmieniać coś w dziecku zacznijmy od siebie i pokażmy na sobie jak można to zmienić.

 

Autor: Anna Polcyn